‍දේශීය ආහාර රටාවට මොකද වුණේ?

දෙල් , කොස් , බතල,  කුරක්කන් ,තල , මුං , උඳු , මෙනේරි , කවුපි වැනි දේශීය ආහාර සමග සැකසුන අපේ ආහාර වට්ටොරුව අතීත මිනිසා නීරෝගී පුද්ගලයෙකු බවට පත් කිරීමට සමත් විය.  කුරක්කන් පිට්ටු සමග  මුං මැල්ලුම හා වැව්මාළු ව්‍යංජනේක රස නොබැලූ කිසිවකු මීට වසර දහයකට පෙර අපේ ගම් වලින් සොයාගත නොහැකිය. වස විසෙන් තොර එවැනි දේශිය ආහාරවලින් පෝෂණය වන පුද්ගල ශරීර බෝ නොවන  රෝගයකට ගොදුරු වූයේ ඉතාම අල්ප වශයෙනි.

ලෙඩ රෝග වලින් ආරක්ෂා වීමේ ප්‍රතිශක්තීකරණ බලය එම ආහාරවලට නිපදවීමේ හැකියාවක් පැවතිණි. අතීත මිනිසාගේ ආයු කාලය අවුරුදු 80-90 දක්වා පැවතීමට බලපෑ ප්‍රබල සාධකය වූයේ දේශීය ආහාර වට්ටෝරුවයි.

කොස්, දෙල් , බතල වලට සීමා වූ අපේ ආහාර වට්ටෝරුව අභිබවා නැඟී සිටි විදේශීය ආහාර සංස්කෘතිය දේශීය නිරෝගී පුද්ගලයා හට වස දෙන්නට විය. මේ පිළිබඳ නිසි තතු නොදත් දේශීය ජනතාව රැල්ලට යන විදේශීය  ආහාර සංස්කෘතිය ඉතා සතුටින් ඔඩොක්කුවට කොටා ගත්තේ කිසිදු විමසීමකින් තොරවය.

ක්ෂණික ආහාර, පිසින ලද ආහාර , විවිධ රස කාරක හෝ වර්ණක යෙදූ ආහාර , විවිධ බීම වර්ග වටා ගොඩනැගුණ වෙනම ජනප්‍රිය සංස්කෘතියක් ඇති කිරීමට සමත් වූ විදේශීය ආහාර වර්තමානය වන විට ලාංකීය තරුණ පරපුර අතර කුරක්කන් තල මෙනේරි නොහඳුනන පරපුරක් බිහි කිරීමට සමත් වීය.

මේ හේතුවෙන් ලංකාව අද වන විට බෝ නොවන රෝග 

ලෙස හඳුන්වන දියවැඩියාව,  රුධිර පීඩනය(අඩු/වැඩි)  , පිළිකා, හෘද්‍යාබාද, කොලෙස්ට්‍රෝල් වැනි මිනිසා විනාශ කිරීමට හැකියාව පවතින ලෙඩ රෝග වලින් පෙළෙන සංඛ්‍යාව දිනෙන් දින ඉහළ යයි. අඩු වයසින්ම මෙවැනි රෝගාබාධ වලට ගොදුරු වීමේ ප්‍රවණතාව ඉහළ ගොස් ඇති අතර මිනිසාගේ ආයු කාලය පෙරට වඩා පහළ මට්ටමකට පැමිණ තිබේ.

මෙයට මූලිකවම වග කිව යුත්තා මාධ්‍ය යැයි මම ප්‍රකාශ කිරීමට කැමැත්තෙමි. මක්නිසාද යතොත් විදේශීය ආහාර සංස්කෘතික බීජය ලංකාව තුළ වපුරන්නට මූලික වූයේ මාධ්‍යයි. වාණිජ පරමාර්ථ මුල්කරගනිමින් සිදු කළ ඒ ප්‍රචාරණ තුළින් ශ්‍රී ලාංකීය පුරවැසියා එය ඉස් මුදුනින් පිළිගෙන අනුගමනය කරන්නට විය.

  එබැවින් සිදු විය යුත්තේ දේශීයත්වය අගය කරමින් අතීතයේ මෙන් කොස් දෙල් කුරක්කන් වැනි දේශීය ආහාර මත යැපෙන ආහාර සංස්කෘතියක් රට තුල ඇති කිරීමයි. මිනිසා නිරෝගී වීම තුළින් නුදුරේදීම සංවර්ධිත ශ්‍රී ලංකාවක් වෙත පිවිසීමට හැකිවනු නියතය.