මහාචාර්ය
සුනිල් ආරියරත්න විසින් 1999 නවාතැන්පොළ නම් ගීත සමුච්චය සඳහා රචනා කළ මෙම ගීතය
නන්දා මාලනියගේ මියුරු හඬින් ගායනා වුණා. ඒ යුගයේ රමණීයම නිර්මාණ අතර තවත් මධුර
ගීතයක් වුණා මෙම ගීතය. මේ ගීතය මගින් ප්‍රකාශ වන්නේ ප්‍රේමයේ පවත්නා අති නිමල
පාරිශුද්ධත්වයයි. ප්‍රේමය යන වචනය දවන වැකෙන විටම එය රාගය හා මුසු වූ විරුද්ධ ලිංගික
බැඳීමක් කියලයි. එහෙත් මෙහි එන ගීතය මගින් කියන්නේ එය සඳ එළිය සේ පාරිශුද්ධ අති
නිරිමල දෙයක් කියලයි. ප්‍රේමය කියන්නේ අති නිරිමල හැඟීම් මාත්‍රයකි. එහි දැඩිකොට
ගන්නට දෙයක් නැහැ. කොටින්ම ප්‍රේමය අකාම කාමයක්, විරාග රාගයක් , අවේදයික වේදිතයක්
, අනාලම්භිත ආලම්බනයක්, පරිත්‍යාගය කේන්ද්‍ර කොටගත් දෙයකි.
එවන් ප්‍රේමයක්
අප සතු ජීවත්වන සමාජය තුළ දකින්න අමාරුයි. වර්තමාන මානවයාගේ ප්‍රේමය විවිධ රාමු
වලින් ආකෘති ගත වෙලා. දෑවැද්ද , මුදල්, රැකියාව වෙනත් පුද්ගලයභාවයන් සමාජ තත්ත්ව සම්ප්‍රදාය විසින් ලබා දුන් සංකල්ප
ආදියෙන් කොටු වෙලා. එහෙත් ඒ රාමු බිඳලයි ප්‍රේමය කළ යුත්තේ. ප්‍රේමය දෙන්න තියෙන
දෙයක් මිස ගන්න දෙයක් නෙමෙයි. ප්‍රේමය පරිත්‍යාගයක් මිසක් ලබන්නක් නොවේ. එවැනි
උතුම් ප්‍රේමයක් පවතින නෙනෙකුගේ මුහුණේ , ඇස්වල හා කතා නරන වචනවල පවා දැකිය හැකි
විශේෂත්වය මෙම නිර්මාණය මගින් පැහැදිලි කරයි. එවන් අයෙකුගේ අතිශයින් ප්‍රභාමත්ය.
එහෙත් එහි ඇතිතේ තවුසකුගේ වැනි නිශ්චල , අකම්පස ස්වභාවයකි. එම දෑසෙහි පවා පවතින්නේ
භාවනාවක් කරන අවස්ථාවක එම යෝගියාගේ දෑසට සමවන මෛත්‍රී විලාසයක්ය.
කතාකරන වචනවල
පවා අපට ඇසෙන්නේ පරම පිවිතුරු විලාසයක්. එය හරියට කුරැල්ලෙකුගේ සතුනා මියැසියට සමාන
බව ගීත රචකයා කියයි.වනන්තරයක සතුටින් ගී ගයන කුරුල්ලාගේ හඬ අතිශයින් සුමියුරුය. එමෙන්ම
එය නිර්ව්‍යාඩජය. අදින් වසර දහස් ගණනකට පෙර කොවුලා ගැයූ ස්වරයෙන්ම අදත් වූ ගායනා
කරනවා. කුරුලු හඬ පරිනාමය වන්නෙ සෙමින්. මිනිස් වචන කොච්චර ඉක්මනින් වෙනස් වෙනවද.
එවැනි වෙනසක් , ව්‍යාජත්වයක් නිර්මල පෙම්වතෙකුගේ හෝ පෙම්වතියකගේ දැකිය නොහැකි බවයි. ගේය පද රචකයා පවසා සිටින්නේ. ප්‍රේමය පිළිබඳ ලියැවුණ රමණීය ගීතයක් සේම හුදෙක් අද
ඇසෙන අඳෝනා වෙනුවට මෙම ගීතය වැනි නිරිමාණ අපගේ භාවපථය මොන තරම් පෘථුල කරනවාද යන්න මෙහිදී
සිහිකළ යුතුය.
